Lie f desverdriet.info

Hoe bestrijdt ik het beste mijn liefdesverdriet?

De 11 anti-ldvdmodellen.
Hier volgen de eerste 4 modellen, de volledige lijst vind u in het e-mailconsult.

Doe je voordeel met de lijst van verschillende modellen om ldvd te
bestrijden.
Om liefdesverdriet de baas te worden bestaan er in de praktijk
verschillende modellen:

1.Tot in de modder.
Je zinkt weg in pijn en verdriet, om, na de diepe ervaring ervan, weer boven water te komen. Een onontbeerlijk proces, Maar dan…!Dan volgt zelfherkenning, aanvaarding en openheid voor nieuwe liefde.

Rens was tien jaar geleden alleen op reis, op het paradijselijke eiland Sri Lanka. Op een avond zat hij te kijken hoe majestueus de zon in de zee onderging. Niet ver naast hem zat een schitterende, Noorse vrouw, die hetzelfde deed. Hij liet zich de kans niet ontgaan haar diep in de ogen te kijken en Rens ontdekte, dat zij niet alleen jazzzangeres was, maar ook zijn toekomstige levensgezellin. Naakt doken zij de golven in. Alles wilde Rens voor haar. Hij leerde Noors en maakte plannen met haar voor kinderen en reizen. Hij terug in Limburg en zij in Oslo, schreven zij elkaar passievolle brieven.

Zij, Irene, verborg dat zij ondertussen een relatie kreeg met een andere
vrouw en daarmee zelfs was gaan samenwonen. Toen zij drie maanden na hun
eerste ontmoeting op Schiphol arriveerde, restte er voor hem niet meer dan
een kus op de wang. Op zijn Limburgse kasteeltje sliepen zij – naar haar
wens – in gescheiden kamers. Het werden voor hem tien martelende dagen,
met eenzame huilpartijen, die wel door de muren doordringen moesten.

Meelij opwekken helpt niet, weet hij achteraf: alleen je innerlijke kracht
herwinnen en laten zien. Na haar vertrek kreunde hij. Uren, dagen. Rens,
gewoonlijk een zelfverzekerde man met een innemend gezicht, was nu een
gewond dier. Als een samenspanning van zwarte krachten voelde hij het.
's Nachts sprong hij radeloos in de slotgracht en stond tot aan z'n middel in de modder.
Eén gedachte beheerste hem: “Dit was de volmaakte liefde. Nu ik
dit niet aan kon, ben ik ten dode opgeschreven.”

Lang stond hij niet open voor nieuwe liefde. Een paar maanden na het
drama kwam Olga, een getrouwde vrouw, die, hem zijn vertrouwen in
zichzelf teruggaf.
Hij had geen hoop meer Irene terug te krijgen. Wat de andere vrouw haar
bieden kon, dat had Rens hoe dan ook niet in huis. Hij ging door de pijn
heen. Op de bodem van de donkere, ijskoude slotgracht deed hij een
ontdekking. Rens kreeg er het inzicht dat zijn pijn bestond uit drie
lagen.

Allereerst dat hij door de afwijzing gekwetst was als begerenswaardige
man, als lustobject. Ten tweede dat de mooie plannen, mogelijk in hun
potentiële toekomst, naar de knoppen waren. Ten derde dat hij het gevoel
kreeg dat er iets wezenlijk mis was met zijn manier van liefde geven. Zij
wilde de bron van zijn liefde niet zien en “dus” was die niet goed. “Jij
geeft mij zoveel liefde, dat je mij verstikt”, had Irene hem geschreven.
Hij was kennelijk, concludeerde hij, “te hartstochtelijk”. Al van zijn
vader had hij geleerd zichzelf als bron van zijn liefde te wantrouwen,
want vol schuldbesef had hij zijn zoon verteld dat te intense liefde
verstikt.

Jarenlang hield hij Irene in gedachten. Maar Olga’s ogen brachten hem bij
dat hij beminbaar was.
Nee, zijn woede uitte hij niet. “In de liefde heb je geen rechten.” Hij
zocht de schuld bij zichzelf. Zette Irene op een huizenhoog voetstuk en
schonk haar zelfs een huis in Oslo.
Later zag hij dat je een vrouw niet op zo’n voetstuk zetten mag en leerde
langzaam zichzelf te accepteren als iemand die in alle opzichten
“gelijkwaardig” was.
Hij deed een spirituele cursus voor persoonlijkheidsontwikkeling,
Landmark. Hij zag in dat lijden iets is wat je naar je toe trekt. Dat het
de terugkomst van oud zeer is. Hij lijdt nu dus, in zijn huidige relatie,
niet meer. Hij beschouwt de liefde niet langer als een permanente staat
van gelukzaligheid.

De crisis rond Irene was het absolute dieptepunt in zijn leven. Toen hij
op de bodem van de slotgracht stond en in de kou van de nacht al het
verdriet van zijn leven zich in Irene samenbalde, overwon hij zijn
doodsverlangen en zei hij tegen zichzelf: “Wat ben jij toch een lul, dat
je jezelf dit aandoet!” Hij ging naar binnen en draaide Mozart, bij een
glas port. De muziek verjoeg zijn verdriet. Hij dook het warme bad in. En
werd er zich van bewust dat hij te hoge verwachtingen van de liefde had
gehad. Dat als het fout ging, het zijn schuld was. Hij las het boek Job.
“Hem was alles ontnomen, maar hij prees God dat hij nog zingen kon.” Nu
kan Rens, verzekert hij, niet meer kapot.

De ontdekking van de drie lagen, staande in een dikke laag ijskoude
modder, vind ik een prachtige ontdekking van Rens. Zo ziet de bittere
sandwich van het liefdesverdriet eruit. Het onmiddellijke effect ervan is
het gevoel van niet meer te bestaan. Zodra het oog van de geliefde oog
ophoudt op je te rusten. Wie kan er wel echt bestaan, als je niet meer
goed kan liefhebben? Als het doel van je toekomst aan diggelen ligt?
Rens heeft van de nood een deugd gemaakt. Hij heeft de crisis aangegrepen
om zichzelf uit de modder om te toveren tot iemand die niet langer
twijfelt aan de kracht waarmee hij liefheeft, iemand die innerlijke pijn
van zich afschudden kan vanwege een nieuwe kijk op leed en ook over de
liefde als zodanig een minder idyllische, ruimere blik heeft. Hij is, in
die paar maanden van intense pijn en in de langere periode daarna, een
ander mens geworden.
Hij heeft begrepen dat meelijwekkend vertoon van je ellende niet helpt
een verloren geliefde terug te winnen. Maar alleen het herwinnen van
jezelf, in al je glans en kracht, nadat je tot in de modder bent gegaan.


2.Joepie Joepie.
Je gaat onmiddellijk naar een ander op zoek (“Joepie
Joepe is gekomen, heeft m’n meisje weggehaald, maar ik zal er niet om treuren gauw een ander weer gehaald”). Niet aan te raden, wanneer je het prompt na de breuk, zonder verwerking van het verlies, probeert.. . Loopt meestal op een teleurstelling of hevige bindingsangst uit.

3.De tijd heelt alle wonden.
Het idee dat als je maar niet aan het verlies denkt, het van zelf overgaat. Dat is vaak niet waar. Bovendien mis je zo een mooie kans te onderzoeken wat er ook met jouzelf gebeurd is en hoe je je zou kunnen vernieuwen.

4.Echo’s en schaduwen.
Vaak gaan in een periode van liefdesverdriet oude wonden uit de jeugd
weer open. Die echo’s en schaduwen uit het verleden te onderzoeken, werpt
een helder en vaak verrassend nieuw licht op jezelf. Je begrijpt dan je
jeugdproblemen en veel beter je laatste verhouding.
Aan te bevelen! Eventueel is de hulp van een psychotherapeut of goede
vriend(in) daarbij heel goed.

Marja dacht, toen zij lang geleden met haar eerste man Wouter getrouwd
was: er is een vrouw in de buurt met wie hij me belazert. Al had zij er
geen bewijzen voor, het nare gevoel hield aan. Haar jongere zus Ellen, een
van haar vijf beeldschone zussen, logeerde bij hen. Haar verdacht Marja
geen seconde. Tot haar schoonzuster eens vroeg, waarom Ellen eigenlijk mee
moest naar het Boekenbal. Verrek, besefte Marja, waarom wil Wouter dat
eigenlijk? Listig verliet ze met een smoes het huis, om op het moment dat
de tram langsraasde stilletjes weer de deur te openen en naar de
slaapkamer te sluipen. En wie lagen er in hun echtelijke sponde? Marja
had het verwacht, maar kreeg toch de schok van haar leven. Ze donderde
Ellen het huis uit en Wouter beloofde bedeesd beterschap.

Was het overspel hiermee afgelopen?
Een half jaar later, toen zij in de keuken met de kinderen stond te
koken, hoorde zij van een andere zus dat die twee het weer “deden”. Marja
raakte in paniek. Ze ging bij een vriendin logeren en ondanks slaappillen
kon ze een week niet slapen. Helemaal had zij zich gegeven aan haar
huwelijk en nu, boem, was alles voorbij. Zij herinnert zich dat ze fietste
en dacht: ik moet òf naar de Valeriuskliniek, want ik word gek, òf naar
Engeland, naar m’n vriendin. Ze koos het laatste.
In Londen werd zij verliefd op een vriend van haar vriendin, die homo was
en bleef. Hoe superaantrekkelijk Marja ook was. Koos zij voor nieuwe
afwijzing?

Terug in Amsterdam begon zij weer hoop te koesteren. Wouter woonde met
Ellen op het Waterlooplein. Ze zocht hem op, maar het enige wat hij wel
wilde was met hen allebei leven. Ook nu ging hij weer niet op haar in. Pas
en paar jaar later, toen zij hoorde dat hij overgestapt was van haar zus
naar een ander, was haar verdriet over. Zij vond die overstap prettig. Het
was toch, vond zij, een soort incest geweest. Kwamen ze met Oud en Nieuw
bij haar ouders, dan zat daar ook haar ex met haar zus. Walgelijk. Via een
andere zus had ze ook gehoord dat het koppel plannen voor kinderen had en
het vooruitzicht, hoe die zouden lijken op haar eigen kinderen, grijnsde
haar aan…

In die tijd kwam hij 's nachts ook wel onverwacht binnenvallen, zogenaamd
om spullen, maar dan wilde hij ook vrijen. Hij gaf haar geen geld en zij
was wanhopig en eenzaam. Haar man was dat zeker niet. Hij was maker van
een populair TVprogram en had veel fans.
Van haar zelf houden lukte heel moeilijk. Zij voelde zich verworpen. Wel
verkocht kaartjes in een goede bioscoop en koos voor nog een
afleidingsmanouevre: verliefd worden. De beeldhouwer Eelco hielp haar
hoofd de andere kant op te draaien. Drie jaar na de breuk, na het nieuws
van de overstap van Wouter, lukte het haar zich van hem los te maken.
Met de nieuwe minnaar Eelco ging ze naar Marokko. “Toen we in de woestijn
reden zag ik steeds het hoofd van Wouter voor me en ik dacht steeds: nu
ben ik hier, maar ik zou daar willen zijn om Wouter, die klootzak, iets
aan te doen. Met Eelco kon ik plotseling niet meer vrijen. Ik dacht ook
wel: waarom ben ik hier met mijn tweede keus. Eelco was gefrustreerd, maar
ik kon ineens niets met hem. Ik voelde me ook te veel afgewezen om te
geloven dat hij echt iets in me zag. Ik rekende Eelco af op Wouter. Ik had
wel besloten dat het afgelopen moest zijn met Wouter, maar in mijn gevoel
was het nog niet afgelopen. Dat wilde ik mezelf niet bekennen. Maar Eelco
gaf niet op en in Amsterdam klopte hij opnieuw bij me aan, dronken en
wanhopig. Ik heb het toen uit gemaakt met hem. Hij belde me een week later
dat hij met nog weer een andere zus van me ging. Later dacht ik: Goh, dat
ik die man heb laten lopen; ik vond Eelco toen veel leuker dan Wouter.”
Van nu af was Oud en Nieuw voor Marja nog grimmiger. Er was daar dan niet
één stel, maar er waren er nu twee stellen die haar eensgezind de rug
toekeerden.

Afwijzing, zegt zij, is een narcistische krenking. Je geliefde wil je
niet; wat doe je er tegen? Zij wilde inzicht in haar pijn en zocht een
psychiater. Dat hielp, binnen een jaar. Kleine complicatie was alleen dat
hij verliefd op haar werd.
Haar woede heeft zij maar weinig geuit. Alleen in haar fantasie prikte
zij de banden van zijn auto lek en lijmde zij zijn huisslot dicht. Bij het
betrappen in de slaapkamer, ja toen had zij hen goed de pan uitgeveegd,
maar later negeerde zij Wouter en Ellen slechts. Zij wilde “er boven
staan”. Zij verlamde haar woede door de vrees dat zij zielig gevonden zou
worden, wanneer zij kwaad zou zijn. Eens zag zij hen toevallig op straat
en het enige wat zij deed was haar rug rechten.
Toch pakte zij zichzelf op.Door de gesprekken met de psychologen (later
gelukkig een vrouwelijke) ging haar een licht op over haar jeugd en wie
zij was. Over het vreemde gezin waar zij uit kwam, waar ieder jatte van de
ander. Over de chaos en de drank die er heersten. Over hoe zij zich door
haar familie verraden voelde. Haar zusters wisten van Wouter en Ellen
eerder dan zijzelf.

En vanuit dat nieuwe beeld over zichzelf besloot Marja een nieuw leven te
kiezen: een opleiding aan de Filmacademie. Daar verbaasde zij zichzelf
over de mooie films die ze maakte, onder sprekende titels, zoals “Women
power” en “Echo’s en schaduwen”. Langzaam verrees zij uit haar verdriet.
“Ik moet voortaan onafhankelijk zijn”, prentte zij zich in. Met vallen en
opstaan, vooral dankzij het filmen, kwam zij tot zichzelf.
Wat zo te bewonderen valt aan Marja is, dat zij ondanks het feit dat zij
in haar meisjesjaren door haar vader met een gloeiende pook geslagen is,
ondanks de verwarrende kluwen waarin opgroeide, toch sterker uit haar
crisis gekomen is dan zij erin ging.

Zij versterkte zich door haar kijk op zichzelf te verscherpen en zich
daardoor een realistische positie te veroveren. Zij versterkte zich nog
meer, door -als ongehuwde moeder met twee jonge kinderen- een nieuwe,
creatieve weg in te slaan. Zij werd niet zo onkwetsbaar als Rens nu zegt
te zijn. Ook in haar tweede huwelijk kreeg zij problemen, maar dat kan ook
iemand zonder grote jeugdproblemen overkomen. Maar zij werd wel zo sterk
dat zij andere mensen, zoals mij, met hun liefdespijnen kon helpen, vanuit
een groot menselijk inzicht en een enorm inlevingsvermogen, in hoe
schijnbaar grillige en toch vaak voorspelbare liefdesgevoelens.
Marja’s genezende aanpak noem ik, vanwege het creatieve opdelven van
jeugdproblemen tijdens het liefdesverdriet, het
“echo’s-en-schaduwen-model”.

Verder lezen? Bestel het:
E-mailconsult


of bel/mail voor een persoonlijk Consult

Kies het model dat bij je hoort, combineer eventueel verschillende modellen of, nog beter, ontwikkel je eigen persoonlijke variant. Hoe meer je jezelf bent, hoe eerder je uit het moeras bent!

Wat te doen?